Prawnicy podważyli reformę PZPN. Sprawą zajmie się Prokuratura Generalna?

Zapraszamy do lektury !  

 Szanowny
Pan Minister
WITOLD BAŃKA Minister Sportu i Turystyki
ul. Senatorska 14
00 - 058 Warszawa

WNIOSEK

Uprzejmie prosimy Pana Ministra o wydanie na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 2) i ewentualnie pkt 3) ustawy z dnia 25 czerwca 2010 roku o sporcie decyzji:

A. wstrzymującej uchwałę Komisji d.s. Nagłych Polskiego Związku Piłki Nożnej (dalej także: PZPN lub Związek) z dnia 11 marca 2019 roku wprowadzającej zmiany do Uchwały nr IX/140 z 3 i 7 lipca 2008 roku Zarządu PZPN - Przepisy w sprawie organizacji rozgrywek w piłkę nożną, w zakresie dotyczącym orzeczeń lekarskich o stanie zdrowia i zawierającej wezwanie władz tego polskiego związku sportowego w rozumieniu cyt. ustawy do uchylenia wskazanej uchwały w zakreślonym terminie;

B. wstrzymującej uchwałę nr IV/62 z dnia 24 kwietnia 2019 roku Zarządu Polskiego Związku Piłki Nożnej w sprawie podmiotów upoważnionych do prowadzenia rozgrywek piłkarskich na terenie Wojewódzkich Związków Piłki Nożnej (dalej w skrócie: WZPN) i zawierającej wezwanie władz Polskiego Związku Piłki Nożnej do jej uchylenia w zakreślonym terminie;

a w razie niespełnienia przez Zarząd PZPN żądania uchylenia wskazanych uchwał -

C. uchylenia przez Ministra Sportu i Turystyki R.P. uchwał, o których mowa w pkt. A i pkt. B niniejszego wniosku.

D. w związku z treścią pkt. 25 uzasadnienia nin. wniosku - prosimy także Pana Ministra o zawiadomienie o nin. sprawie Prezesa Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa.

Zaskarżonym uchwałom władz PZPN zarzucamy:

- uchwale, o której mowa w pkt A) sprzeczność z art. 37 ust.1 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 roku o sporcie i stworzenie dla nieograniczonej liczby zawodników uprawiających sport piłki nożnej stanu bezpośredniego niebezpieczeństwa utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu art. 160 kodeksu karnego,

- uchwale, o której mowa w pkt B) s p r z e c z n o ś ć z:

1. art. 2, art. 12, art. 30, art.31, art. 32 oraz art. 58 Konstytucji RP,

2. art. 6 ust. 1 i 2, art. 8 ust.1 oraz art. 13 pkt 1) i 2) ustawy z dnia 25 czerwca 2010 roku o sporcie,

3. art. 1 ust.1, art. 2 ust. 1 i 2, art. 6 ust.2, art. 10 a ust.1oraz art.11 ust.1 zdanie 2 ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 roku - Prawo o stowarzyszeniach,

4. art.1 par.1, art. 4 par.1 pkt a) i c), art. 5, art. 7 par.2, art. 9, art. 11 ust.2 i ust.5, art. 12 par.1 pkt 3) i pkt 4), art. 15 par.5 oraz art. 26 pkt 12) Statutu PZPN,

5. z aktami publicznego prawa międzynarodowego, Białą Księgą dot. sportu Unii Europejskiej oraz Statutami FIFA i UEFA.

U Z A S A D N I E N I E

A. Zgodnie z art. 37 ust.1 ustawy o sporcie, zawodnik uczestniczący we współzawodnictwie sportowym organizowanym przez polski związek sportowy jest obowiązany do uzyskania orzeczenia lekarskiego o stanie zdrowia umożliwiającym bezpieczne uczestnictwo w sporcie. Spełnienie ustawowego obowiązku uzyskania orzeczenia lekarskiego ma zagwarantować, że stan jego zdrowia jest wystarczający dla zapewnienia bezpiecznego udziału we współzawodnictwie sportowym - udziału bezpiecznego zarówno dla samego zawodnika, jak i innych osób, które będą się z nim stykały ( co ma znaczenie, np. w sportach zespołowych, a także w sportach kontaktowych, gdzie zawodnicy toczą ze sobą bezpośrednie pojedynki).

tak: Marcin Badura, Hubert Basiński, Grzegorz Kałużny, Marcin Wojcieszak, Ustawa o sporcie, Komentarz, Warszawa 2011, s. 401.

B. Na początku 2019 roku Minister Zdrowia zmienił rozporządzenia dot. kwalifikacji lekarzy uprawnionych do wydawania zawodnikom orzeczeń lekarskich o stanie zdrowia tych sportowców. Na ich podstawie Komisja d.s. Nagłych PZPN miała prawo zmodyfikować Przepisy w sprawie organizacji rozgrywek w piłkę nożną , dopuszczając badanie zawodników do lat 23 także przez lekarza podstawowej opieki zdrowotnej – obok lekarza medycyny sportowej.

C. Komisja d.s. Nagłych PZPN nie miała natomiast prawa wprowadzić do w.w. Przepisów postanowienia – cytujemy:
„ Zawodnicy amatorzy, którzy ukończyli 23 rok życia, uczestniczący w rozgrywkach III ligi lub pozostałych klas rozgrywkowych są zobowiązani do złożenia w klubie, każdorazowo w nowym sezonie rozgrywkowym, oświadczenia o braku przeciwwskazań zdrowotnych uniemożliwiających bezpieczny udział we współzawodnictwie sportowym”.

Takie rozwiązanie jest sprzeczne z art. 37 ust.1 ustawy o sporcie i niestety stwarza dla wielkiej liczby piłkarzy amatorów potencjalne zagrożenie i narażenie na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu art.160 kodeksu karnego.

D. Władze jednego z Okręgowych Związków Piłki Nożnej(dalej w skrócie: OZPN) zaprotestowały przeciwko powyższej sytuacji. ewidentnie niezgodnej z prawem ……. w odwecie za co Zarząd PZPN podjął uchwałę nr IV/62 z dnia 24 kwietnia 2019 roku przyjmującą, iż „wszelkie rozgrywki piłki nożnej odbywające się na terenie działania Wojewódzkich Związków Piłki Nożnej mogą być prowadzone wyłącznie przez te Związki - jako organizacje członkowskie PZPN – lub, działające z ich upoważnienia, jednostki organizacyjne danego WZPN-u nie posiadające osobowości prawnej”.

Takie działanie obliczone jest niewątpliwie na likwidację 25 Okręgowych Związków Piłki Nożnej, które prowadziły dotychczas rozgrywki lig okręgowych i niższych klas rozgrywkowych w Polsce jako podstawowe zadanie statutowe w interesie swoich członków, tj. klubów piłkarskich.

Tymczasem cyt. wyżej Uchwała nr IV/62 Zarządu PZPN jest niezgodna z :

1. Art. 13 ust. 1 pkt 1) ustawy o sporcie przyjmującym, iż polski związek sportowy ma wyłączne prawo do organizowania i prowadzenia współzawodnictwa sportowego o tytuł Mistrza Polski oraz o Puchar Polski w danym sporcie.

Jak podkreślają Marcin Badura, Hubert Basiński, Grzegorz Kałużny i Marcin Wojcieszak (Ustawa o sporcie, Komentarz, Warszawa 2011, s.193), na podstawie art. 4 ust. 4 ustawy z 2005 roku o sporcie kwalifikowanym, współzawodnictwo sportowe w Polsce było organizowane, co do zasady, przez polski związek sportowy. Nie miał tu znaczenia szczebel prowadzonych rozgrywek ligowych. Udział klubu sportowego lub zawodnika, w innym współzawodnictwie sportowym, niż organizowane przez w.w. związek, wymagał tymczasem zgody tego związku.

Obecnie – jak wskazują powołani Autorzy – rozwiązanie przyjęte w art. 13 ust.1 pkt 1) stanowi istotne zawężenie sfery monopolu polskiego związku sportowego w porównaniu z poprzednio obowiązującymi regulacjami. Aktualnie polskie związki sportowe mogą, na zasadzie wyłączności, organizować jedynie współzawodnictwo sportowe o dwa trofea: tytuł Mistrza Polski i Puchar Polski. W pozostałym zakresie współzawodnictwo sportowe w danym sporcie mogą organizować i prowadzić także inne podmioty, a polski związek sportowy nie może im tego zabronić.

2. Art. 11 par.1 ust.2 Statutu PZPN wobec powyższego przyjmującym, iż :
Celem PZPN jest organizowanie rozgrywek piłki nożnej, we wszystkich jej postaciach na poziomie k r a j o w y m, przez dokładne określenie, odpowiednio do potrzeb, zakresów uprawnień, przekazanych właściwym ligom piłkarskim,

3. Art. 12 par.1 pkt 3) Statutu PZPN przyjmującym, iż :
PZPN realizuje swoje cele w szczególności przez:
3) organizowanie i prowadzenie ogólnokrajowego systemu rozgrywek mistrzowskich i pucharowych we wszystkich kategoriach wiekowych, w tym także wśród kobiet, dla wyłonienia Mistrza Polski, zdobywcy Pucharu Polski, Pucharu Ligi oraz Superpucharu, a także zawodów międzypaństwowych i międzynarodowych,

4. Art.12 par.1 pkt 4) Statutu PZPN przyjmującym, iż :
4) opracowywanie i wydawanie przepisów, regulaminów i zasad przeprowadzania zawodów mistrzowskich, pucharowych i innych organizowanych przez PZPN ( na szczeblu centralnym) i Wojewódzkie Związki Piłki Nożnej na terenie ich działania.

5. Art. 12 par.3 pkt 1) Statutu PZPN przyjmującym, iż PZPN ma wyłączne prawo do podejmowania decyzji we wszystkich sprawach dotyczących sportu piłki nożnej niezastrzeżonych prawnie dla organów administracji rządowej lub innych podmiotów, a w szczególności do:
1) organizowania i prowadzenia współzawodnictwa sportowego o tytuł Mistrza Polski oraz o Puchar Polski w piłce nożnej,

Wszystkie przytoczone przepisy nie pozostawiają żadnych wątpliwości co do tego, iż w aktualnym stanie prawnym władze PZPN mogą jedynie decydować o organizacji rozgrywek na szczeblu centralnym (krajowym). Decyzja co do tego, jaki podmiot ma prowadzić wojewódzkie lub okręgowe rozgrywki piłkarskie pozostaje w wyłącznej gestii właściwego wojewódzkiego związku piłki nożnej, który może ją w praktyce podejmować po konsultacji z właściwymi OZPN-ami. I już tylko na tej podstawie uchwała nr IV/62 Zarządu PZPN jest bezwzględnie nieważna w rozumieniu art. 58 kodeksu cywilnego i jako taka powinna ulec uchyleniu, bez potrzeby wdrażania postępowania sądowego.

6. Art. 8 ust.1 ustawy o sporcie przyjmującym, iż członkiem polskiego związku sportowego może być klub sportowy, związek sportowy oraz inna osoba prawna, której statut, umowa albo akt założycielski przewiduje prowadzenie działalności w danym sporcie.

Po uchwaleniu w 2010 roku ustawy o sporcie OZPN-y nie starały się o członkostwo w PZPN, choć nie ma przeszkód prawnych, aby ze względu na treść wskazanego przepisu ustawowego - mówiącego o związku sportowym, a nie wojewódzkim związku piłki nożnej – mogły one także zgłosić aplikację członkowską. Liczyły bowiem, teraz okazuje się, że bezpodstawnie, iż kolejne Zarządy PZPN będą respektowały treść art. 15 ust.5 Statutu PZPN. Podjęcie uchwały nr IV/62 wprowadza wobec tego zupełny chaos w polskiej piłce nożnej, który przywrócić może tylko Minister Sportu i Turystyki, w szczególności w ramach niniejszego postępowania.

7. Art. 1 par. 1 Statutu PZPN stwierdzającym, iż:
Polski Związek Piłki Nożnej jest organizacją korporacyjną typu stowarzyszeniowego w rozumieniu obowiązujących przepisów prawa, co w szczególności oznacza, iż wszystkie jego organy statutowe, a także organizacje członkowskie ( tu: WZPN) powinny działać jednolicie (właśnie w sposób korporacyjny) na rzecz realizacji wspólnego celu i w interesie wszystkich podmiotów piramidalnej struktury Związku, w tym i OZPN-ów.

Wszystkie w.w. podmioty objęte są także treścią Uchwały Zarządu PZPN nr III/38 z dnia 25 marca 2019 roku w sprawie przyjęcia Regulaminu Ochrony Danych dla Polskiego Związku Piłki Nożnej – wobec czego traktowanie tej uchwały jako podstawy wydania zaskarżonej Uchwały Nr IV/62 jest jedynie zasłoną dymną, a ze swej strony stanowi wyraz dyskryminacji ( o której szerzej poniżej) podmiotów działających na terenie OZPN. Używając przenośni Zarząd PZPN w sposób autorytatywny powiedział: ci co grają pod egidą WZPN-ów mogą się leczyć w placówkach ochrony zdrowia, natomiast ci ze wsi i małych miast ( grający dotychczas w rozgrywkach OZPN) już z całą pewnością nie mają takiego prawa. A przecież nie taka była intencja prawodawcy unijnego i polskiego wprowadzającego przepisy o RODO.

8. Art 4 par. 2 pkt a) Statutu PZPN przyjmującym, iż:
Związek i jego działacze powinni przestrzegać zasad lojalności, uczciwości i sportowej postawy jako realizacji zasady fair play - której niestety zabrakło większości członków Zarządu PZPN, którzy przyjęli skarżoną uchwałę Zarządu PZPN bez uprzednich konsultacji, znienacka i przez całkowite zaskoczenie środowiska piłkarskiego.

9. Art. 4 par. 2 pkt c) Statutu PZPN przyjmującym, iż:
Związek i jego działacze są zobowiązani do bezwzględnego respektowania w każdym czasie Statutów, przepisów, dyrektyw i decyzji organów FIFA oraz UEFA , co w niniejszej sprawie nie miało miejsca, na co wskazuje większość punktów wskazanych w nin. wniosku.

10. Art. 5 Statutu PZPN przyjmującym, iż:
PZPN działa zgodnie z Prawem o stowarzyszeniach, innymi przepisami prawa oraz niniejszym statutem oraz (…) przestrzega postanowień statutów, przepisów, wytycznych i decyzji FIFA oraz UEFA - co także niestety w niniejszej sprawie nie miało miejsca ze względu na naruszenie przez Zarząd PZPN niezliczonej liczby przepisów prawa krajowego i międzynarodowego, z których wymienione w niniejszym wniosku są jedynie najważniejszymi, ale z całą pewnością nie jedynymi. Można przykładowo wskazać jeszcze na postanowienia Kodeksu Cywilnego dot. ochrony dóbr osobistych osób fizycznych i prawnych oraz ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.

11. Art.7 Statutu PZPN stwierdzającym, iż:
Jakakolwiek dyskryminacja kraju, jednostki lub grupy osób w związku z organizacją lub uprawianiem sportu piłki nożnej (…) z jakiegokolwiek innego powodu jest wyraźnie zabroniona pod groźbą zastosowania sankcji dyscyplinarnych, w tym zawieszenia lub wykluczenia ze Związku.

Naruszenie powyższego postanowienia statutowego przez ewidentną dyskryminację OZPN-ów oraz jego działaczy nastąpiło, jak wiadomo, ze względu na ich sprzeciw wobec wprowadzenia niezgodnych z prawem przepisów o badaniach lekarskich zawodników amatorów powyżej 23 roku życia oraz z uwagi na negatywne od lat stanowisko Prezesa Związku wobec działalności OZPN-ów sięgające jeszcze wzajemnej animozji z lat. 90 ubiegłego stulecia. Uwaga o dyskryminacji ze względu na RODO została przytoczona w pkt.7 uzasadnienia wniosku.

12. Art. 9 Statutu PZPN przyjmującym, iż:
PZPN zapewnia przestrzeganie przyjacielskich zasad uczestnictwa we współzawodnictwie sportowym oraz podejmuje wszelkie dopuszczalne prawem działania zmierzające do zapewnienia realizacji reguł fair play (….) które to zasady zostały całkowicie zanegowane przez podjęcie przedmiotowej uchwały

13. Art. 13 par. 4 Statutu PZPN stwierdzającym, iż:
Członek statutowego organu PZPN nie może uczestniczyć w procesie decyzyjnym dotyczącym jakichkolwiek spraw lub zagadnień, w których istnieje lub może wystąpić konflikt interesów.

Przepis ten dotyczy wprost członków Zarządu PZPN będących zarazem Prezesami WZPN, którzy podejmując uchwałę IV/62 z dnia 24 kwietnia 2019 roku zadecydowali właściwie o likwidacji swoich organizacji członkowskich, tj. OZPN-ów, dzięki którym zostali m.in. wybrani do pełnienia swojej funkcji, co jest ewidentnym konfliktem interesów.

14. Art. 15 par.5 Statutu PZPN przyjmującym, iż :
„W ramach Związków Piłki Nożnej mogą działać okręgowe związki piłki nożnej i podokręgi obejmujące terenem swojego działania obszar jednego lub kilku powiatów znajdujących się na terenie jednego województwa” -

przy braku którego to przepisu lub gwarancji jego stosowania: OZPN-y mogłyby być jako inne osoby prawne przyjęte w poczet członków PZPN na podstawie art.15 par.2 Statutu PZPN

15. Art. 26 pkt 12) Statutu PZPN przyjmującym, iż do kompetencji Walnego Zgromadzenia Delegatów należy zatwierdzanie i zmienianie wewnętrznej struktury organizacyjnej Związku – wobec czego Zarząd PZPN, przejmując bezpodstawnie uprawnienia najwyższej władzy PZPN i naruszając przepisy wymienione w nin. wniosku nie mógł zadecydować o przekazaniu rozgrywek, których nie prowadzi do kompetencji WZPN - ów, kosztem ustawowych i statutowych uprawnień Okręgowych Związków Piłki Nożnej.

16. Art. 6 ust.1 ustawy o sporcie, zgodnie z którym kluby sportowe, w liczbie co najmniej 3 mogą, tworzyć związki sportowe - także więc i związki okręgowe stanowiące pośrednie ogniwo pomiędzy klubami, zawodnikami oraz krajowymi federacjami ( tak M. Badura i inni, Ustawa o sporcie …, s. 48).

Uchwała nr IV/ 62 Zarządu PZPN jest także niezgodna z następującymi
przepisami Konstytucji R.P. i ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 roku
- Prawo o stowarzyszeniach

17. Art.2 Konstytucji R.P. przyjmującym, iż Rzeczypospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej.

Przy istnieniu tak sformułowanego przepisu konstytucyjnego, w ramach państwa prawa żadna organizacja pozarządowa, w tym Zarząd PZPN nie może mieć władczego uprawnienia do przyjmowania tak skandalicznie niesprawiedliwej uchwały prowadzącej w prostej drodze do likwidacji – w roku jubileuszu 100. lecia PZPN – okręgowych związków piłki nożnej, dzięki którym Związek przez lata funkcjonował i prowadził działalność statutową.

18. Art. 12 Konstytucji RP stwierdzającym, że Rzeczpospolita Polska zapewnia wolność tworzenia i działania związków zawodowych, organizacji społeczno-zawodowych rolników, stowarzyszeń, ruchów obywatelskich, innych dobrowolnych zrzeszeń i fundacji.

Formułując taką zasadę funkcjonowania społeczeństwa obywatelskiego, prawodawca konstytucyjny gwarantuje obywatelom i grupom społecznym ( w tym OZPN-om) wolność samoorganizowania się w celu wypełniania zróżnicowanych programów i tworzenia organizacji (wspólnot) służących ich realizacji. W ramach tej zasady społeczeństwo polskie korzysta z wolności tworzenia organizacji i struktur w wybranej formie i dziedzinie działalności ( tu: w piłce nożnej najbliższej wszystkim mieszkańcom małych miast i wsi, uczniom szkół gminnych i miejskich uprawiającym futbol itp. – którym jest znacznie bliżej do okręgów, niż zazwyczaj dalej położonym WZPN-om).

Naruszając art.12 Konstytucji R.P. zaskarżona uchwała Zarządu PZPN uderza zarazem w zasadę pomocniczości, o której mowa w preambule Konstytucji R.P. Jej przekaz w tym przypadku jest niezwykle prosty. Decydując faktycznie o likwidacji podmiotów działających przez dziesiątki lat na samej podstawie struktury piramidy piłkarskiej członkowie Zarządu PZPN przeszli całkowicie do porządku dziennego nad fundamentalnym sformułowaniem, iż „Konstytucja R.P. została ustanowiona w postaci praw podstawowych dla całego państwa, opartych na poszanowaniu wolności i sprawiedliwości, współdziałaniu władz i dialogu społecznym oraz zasadzie pomocniczości umacniającej uprawnienia obywateli i ich wspólnot”.

19. Art.30 Konstytucji R.P. przyjmującym, iż przyrodzona i niezbywalna godność człowieka stanowi źródło wolności i praw człowieka i obywatela. Jest ona nienaruszalna, a jej poszanowanie i ochrona jest obowiązkiem władz publicznych. Podejmując uchwałę nr IV/62 Zarząd PZPN naruszył godność niezliczonej liczby działaczy OZPN, którzy poświęcając swój czas wolny, kosztem życia osobistego i rodzinnego, na rzecz umiłowanej dziedziny sportu, tj. futbolu zostali – wobec bezprawnej i bezpośredniej groźby likwidacji OZPN-ów – ośmieszeni w oczach społeczności lokalnej, sponsorów, z którymi mieli podpisane umowy, lokalnych i centralnych władz publicznych oraz zawodników, trenerów czy sędziów. W ten sposób naruszono ich godność i inne dobra osobiste.

20. Art. 31 ust.1 Konstytucji R.P. stwierdzającym, iż wolność człowieka - czyli możność swobodnego działania i decydowania przez zainteresowaną osobę - podlega ochronie prawnej; korelatem tego postanowienia jest stwierdzenie, że każdy jest obowiązany szanować wolności i prawa innych osób, nie mogąc nikogo zmuszać do czynienia tego, czego prawo mu nie nakazuje.

Powyższa regulacja akcentuje zasadę, że tylko w drodze nakazu prawa można zobowiązać każdą osobę do podjęcia lub zaprzestania działania. Nie można wobec tego Uchwałą Zarządu PZPN ograniczać wolności osobistej setek podmiotów ruchu piłkarskiego przez działania zmierzające do faktycznej likwidacji OZPN-ów i naruszenia konstytucyjnych praw obywatelskich działaczy oraz pracowników tych związków. Z postanowienia Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 24.04. 1998 r. I ACa 17/98, OSA /War.199, nr 1, poz.8 wynika zarazem, że wolność zrzeszania się – na podstawie art.12 i art.58 Konstytucji – jest przykładem swobody, która umożliwia postępowanie według własnej woli przez zainteresowane osoby, niezależnie od oczekiwań organów państwowych i organizacji społecznych oraz pochodzących od nich przepisów. Konsekwentnie zatem ta wolność nie może być także jednostkom i grupom ( tu: OZPN-om) cofana i odbierana.

21. Art. 32 ust.1 Konstytucji R.P. przyjmującym, iż nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny. Jeżeli nawet niektórzy działacze OZPN - ów nie głosowali w przeszłości w wyborach na Prezesa PZPN na Pana Zbigniewa Bońka, a obecnie ich młodsi koledzy (koleżanki) sprzeciwili się sprzecznej z prawem uchwale Komisji Nagłej dot. badań lekarskich, to z tego powodu nie mogą być dyskryminowane całe, wielotysięczne środowiska piłkarzy, działaczy, trenerów, sędziów, sponsorów i kibiców OZPN-ów. Uwaga o dyskryminacji ze względu na RODO została wskazana w pkt 7 uzasadnienia wniosku.

22. Art. 58 ust.2 Konstytucji R.P. przyjmującym, iż „każdemu zapewnia się wolność zrzeszania”.

Wskazany przepis jest źródłem i przesłanką szeregu praw podmiotowych, które wypływając z tej wolności nie stwarzają żadnych granic dla form zrzeszania się, a tym samym pozwalają osobom działającym w stowarzyszeniach na swobodę organizowania się. W nauce prawa podkreśla się, że wolność zrzeszania się jest tzw. prawem kolektywnym. Przy takim ujęciu jednostka czy grupa, aby móc z tej wolności skorzystać, musi współdziałać w określonym celu wspólnie z innymi podmiotami posiadającymi ten sam cel do realizacji. Stąd też nie można zbudować silnego PZPN oraz silnych WZPN-ów bez istnienia struktur lokalnych, czyli OZPN-ów. Doświadczenia innych federacji piłkarskich nie pozostawiają w tym zakresie żadnych złudzeń. Stąd też Prezes PZPN nie ma prawa stawiać na jednej wadze swoistych uprzedzeń i animozji z dobrem polskiej piłki nożnej.

23. Art.1 ust.1 Prawa o stowarzyszeniach stwierdzającym, iż „obywatele polscy realizują prawo zrzeszania się w stowarzyszeniach, zgodnie z przepisami Konstytucji oraz porządkiem prawnym określonym w ustawach.

Podejmując uchwałę nr IV/62 Zarząd PZPN zapomniał, że nie może stać wyżej niż parlament uchwalający Konstytucję R.P. oraz ustawy zapewniające prawo do zrzeszania się. Pałając wielką niechęcią do OZPN-ów niektórzy członkowie Zarządu Związku postanowili wyrzucić do kosza wszystkie przepisy prawa. Tymczasem w Polsce granice prawa zrzeszania wyznaczać może tylko Konstytucja i ustawy, a nie monopolistyczna organizacja, jakim jest PZPN, dzięki samodzielności finansowej, gwarantowanej zwłaszcza przez FIFA i UEFA.

24. Art.2 ust.1 i 2 Prawa o stowarzyszeniach przyjmującym po pierwsze, że stowarzyszenie jest dobrowolnym, samorządnym, trwałym zrzeszeniem o celach niezarobkowych, zaś po drugie, że stowarzyszenie samodzielnie określa swoje cele, programy działania i struktury organizacyjne oraz uchwala akty wewnętrzne dotyczące jego działalności.

Mając powyższe na uwadze, 25 Okręgowych Związków Piłki Nożnej skorzystało z szerokich prerogatyw ustawowych (wynikających w szczególności z art.2 ust.2 Prawa o stowarzyszeniach ) do określenia ram swojej działalności. Tymczasem Zarząd PZPN nie bacząc na art.15 par.5 Statutu PZPN - stwarzający OZPN-om samo prawo do istnienia i nieograniczonego funkcjonowania oraz przejmując bezprawnie uprawnienie Walnego Zgromadzenia Delegatów PZPN do zmiany wewnętrznej struktury organizacyjnej Związku (która i tak wymagałaby zmiany statutowej) zadecydował bezprawnie o losie związków okręgowych.

25. Art. 6 ust.2 zdanie 2 Prawa o stowarzyszeniach stwierdzającym, iż „nikt nie może ponosić ujemnych następstw z powodu przynależności do stowarzyszenia albo pozostawania poza nim”.

Podejmując Uchwałę nr IV/62 Zarząd PZPN obciążył faktycznie konsekwencjami wynikającymi z jej realizacji członków władz OZPN. W razie pozostawienia tej uchwały w obrocie prawnym 25 OZPN-om nie pozostanie nic innego jak wytoczenie powództw, także w drodze postępowania grupowego, o wielomilionowe odszkodowania przeciwko PZPN-owi i Skarbowi Państwa. Tylko w ten sposób, zdaniem prawników przygotowujących nin. wniosek, możliwe będzie wynagrodzenie szkód wynikających z zerwanych kontraktów sponsorskich, z zaprzestanej działalności gospodarczej, likwidacji majątku OZPN-ów, zerwanych umów najmu itp.
Z powyższych względów niniejszym prosimy Pana Ministra o zawiadomienie Prezesa Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa o niniejszej sprawie. 26. Art. 10 a ust.1 Prawa o stowarzyszeniach przyjmującym, iż stowarzyszenie może tworzyć terenowe jednostki organizacyjne.

Jak podkreśla E. Hardowicz ( Prawo o stowarzyszeniach, Warszawa 2016, s.144) terenowa jednostka organizacyjna to jednostka organizacyjna - przewidziana w treści statutu - w strukturze organizacyjnej stowarzyszenia, realizująca jego cele na części terytorium kraju oraz posiadająca wewnętrzną samodzielność. Tych warunków tymczasem nie spełniają ( choćby ze względu na fakt nie przewidzenia ich działalności w statutach WZPN-ów) „jednostki organizacyjne danego WZPN” mające, na podstawie uchwały nr IV/62, prowadzić rozgrywki okręgowe.

27. Art. 11 ust.1 zdanie 2 Prawa o stowarzyszeniach przyjmującym, iż w sprawach, w których statut nie określa właściwości władz stowarzyszenia, podejmowanie uchwał należy do walnego zebrania członków.

Skoro na podstawie art. 26 pkt 12 ) Statutu PZPN zatwierdzanie i zmiana wewnętrznej struktury organizacyjnej Związku należy do kompetencji Walnego Zgromadzenia Delegatów, zaś Związek - w myśl art. 12 par.1 pkt 3) Statutu PZPN – może organizować i prowadzić tylko rozgrywki na szczeblu krajowym, to stosownie do art. 11 ust.1 zdanie 2 Prawa o stowarzyszeniach, przy uwzględnieniu art.15 ust. 5 Statutu PZPN – tylko Walne Zgromadzenie Delegatów PZPN może skutecznie wypowiedzieć się co do statusu prawnego Okręgowych Związków Piłki Nożnej.

Uchwała nr IV/62 Zarządu PZPN jest także niezgodna z wieloma aktami prawa międzynarodowego, w tym postanowieniami organizacji sportowych, a w tym m.in. z:

- art. 22 ust.1 i 2 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych z 19.12.1966 roku, zgodnie z którym, każdy ma prawo do swobodnego stowarzyszania się z innymi,
- art. 12 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej z 7.12. 2000 roku, który przewiduje możliwość swobodnego stowarzyszania się, ujmując to uprawnienie także w kategoriach korzystania z „wolności”,
- Białą Księgą nt. Sportu Unii Europejskiej, która w rozdziale 4 ( zatytułowanym Organizacja sportu) stwierdza, iż Komisja Europejska uznaje autonomię organizacji sportowych ujętych w ramach piramidalnej struktury sportu, u podstaw której znajdują się takie organizacje jak właśnie polskie OZPN-y.
- art. 2 pkt d) i e) Statutu FIFA, który uznaje w piłce nożnej zasadę jednolitej reprezentacji, znaną w języku niemieckim jako „ Ein-Platz-Prinzip”, według której w dyscyplinie piłki nożnej może działać na każdym poziomie geograficznym tylko jedna organizacja zarządzająca, a więc odpowiednio federacja międzynarodowa, kontynentalna, zaś w Polsce narodowa (PZPN), regionalna (WZPN) i lokalna (OZPN-y), z położeniem akcentu na dostępność futbolu dla wszystkich organizacji na każdym szczeblu jego rozwoju. Na konieczność uznawania przez każdą narodową federację piłkarską każdego bez wyjątku zarejestrowanego związku klubów (tu: OZPN-ów) wskazuje przy tym art.20 ust.1 Statutu FIFA.
- art.14 pkt i) Statutu FIFA nakładającym na federacje krajowe obowiązek prowadzenia wszystkich swoich spraw z pełną niezależnością, która w przedmiotowej sprawie nie została zachowana m.in. ze względu na powstanie konfliktu interesów po stronie Prezesów WZPN, o którym mowa w art. 13 par. 4 Statutu PZPN ( na co wskazuje uwaga 13 nin. wniosku)
- art. 7 bis ust.1 pkt a) i ust.2 Statutu UEFA i ust.2 także nakładającym - jak art. 14 pkt i) Statutu FIFA - na narodowe federacje piłkarskie obowiązek prowadzenia wszystkich spraw z pełną niezależnością i stosowania wobec krajowych podmiotów piłkarskich zasad uczciwości, integralności, ducha sportowego i fair play – których niestety zabrakło Zarządowi PZPN w postępowaniu wobec OZPN – ów.

Mając wszystkie powyższe okoliczności na uwadze uprzejmie prosimy Pana Ministra jak na wstępie.